Hızlı Dünyada Yavaş Bir Nefes

Derin bir nefes almadan konuşmak gibiydi hayat. Her şeyi hızla tüketirken hayatın

güzelliklerini görmekten uzaktık artık. Balığın suda bile nefessiz kalması, çiçeğin susuzluktan

ölmesi mümkün olabilir miydi her şeyin bolluk ve bereket içinde olduğu dünyada? Teknolojinin bizi esir aldığı, telefonun bize değil bizim telefona bağlı yaşadığımız bir yeryüzünde gerçekten gerçek duygulara ihtiyaç vardı. Bir sabah bu duygularla uyandım yatağımdan kalkıp pencereyi açtım. Hızlı dünyada hızlı yaşamamak için ağırdan aldım her şeyi. Her şeye yetişilip hiçbir şeye geç kalınmayan zaman diliminde kendim için kedim için annem için balığım ve çiçeklerim için zaman ayırdım. Ayırdığım zaman aslında kendime kalan en değerli şeydi. Bunu babamın öldüğü sabah anladım. O sabah yaşama sarıldım ve derin nefes alıp yavaşlamaya karar verdim.